Spektakl Ondreja Šotha jest złożony z dwóch części. Wprawdzie każda została przedstawiona w innym stylu i wrażliwości, jednak obie oscylują wokół silnych emocji, jakimi są miłość i namiętność.

Pierwsza część baletu, przygotowana do muzyki Siergieja Rachmaninowa (II Koncert Fortepianowy), jest opowieścią o miłości, o jej odcieniach, pierwszych porywach serca oraz o tym, w co one się przeradzają. Bohaterowie poszukują uczucia, a widzowie mogą obserwować przeżywane przez nich historie miłosne. Odbiór ten ułatwia oprawa sceniczna, która idealnie współgra z muzyką i choreografią. Obrazy sceniczne stanowią kompozycję pełną gracji, niezwykle estetyczną. Wszystko to przypomina momentami teatr tańca Piny Bausch, chociaż może bez takiej mocy i siły oddziaływania, jakimi charakteryzowały się spektakle niemieckiej artystki. Nie jest to jednak ujmą dla przedstawienia – po pierwsze trudno jest osiągnąć taki poziom, a po drugie (ważniejsze), istnieje także pewna różnica gatunkowa. Różnica ta polega między innymi na tym, że to nie jest teatr tańca, a raczej balet z elementami teatru tańca – operuje innymi rodzajami choreografii i prowadzenia tancerzy.

Na siłę oddziaływania obrazów scenicznych niewątpliwie mają wpływ kostiumy. Składają się one w przypadku kobiet ze zwiewnych sukien z gorsetami w kolorze cielistym, natomiast mężczyźni odziani są w slipy o takiej samej barwie. Stroje te pięknie układają się na ciałach tancerzy, wpasowując się przy tym idealnie w muzykę i charakter całości utworu.

Druga, obszerniejsza część przedstawienia przygotowana była do suity Carmen napisanej na podstawie opery G. Bizeta przez Rodiona Szczedrina w 1967 roku. Utwór ten Szczedrin stworzył dla swojej żony Mai Plisieckiej, która była primabaleriną Teatru Bolszoj. W interpretacji Ondreja Šotha historie skupiają się na losach Carmen, Micaëli, Don José i Escamilla. Najciekawszą postacią jest jednak Śmierć, która kontroluje zachowanie bohaterów, napędza ich postępowanie, odgrywa swoją rolę tak, by wypełniło się przeznaczenie.

W porównaniu do pierwszej odsłony spektaklu ta część jest bardziej spektakularna i brawurowa, co jednak nie jest zaskoczeniem z uwagi na fakt, że powstawała ona na motywach opery Bizeta. Twórcy dali upust swojej wyobraźni, przygotowując dynamiczną choreografię, a także scenografię, której najbardziej intrygującym elementem był zawieszony nad sceną (niejako „płasko”) metalowy krzyż, podkreślający wagę czynów bohaterów oraz przypominający o tym, że za poddanie się namiętności będzie wymierzona kara.

Jak zostało zaznaczone powyżej, obie części spektaklu są przygotowane w różnej estetyce, co zresztą jest poniekąd narzucone przez oprawę muzyczną, będącą jedną z najmocniejszych punktów widowiska. Dzięki temu każdy z widzów znajdzie coś dla siebie – muzykę delikatną i zwiewną jak senna fantazja w pierwszej części lub pełną temperamentu i namiętności, niczym sama Carmen, w drugiej. Istotną wadą każdej z tych partii jest brak perfekcyjnej synchronizacji baletu i tańca, co – w zależności od rozbieżności ruchów tancerzy w danym momencie – może odrywać uwagę od magii scenicznej.

Katarzyna Dreszer

Internetowy Magazyn „Teatralia” numer 39/2012

Opera Krakowska

Rachmaninow. Szczedrin… (Tragedia Don José)

choreografia i reżyseria: Ondrej Šoth

scenografia i kostiumy: Andrii Sukhanov

obsada:

I. Rachmaninow

solo: Agnieszka Chlebowska, Martyna Dobosz, Gabriela Gábelová (gościnnie), Katarzyna Sanocka, Eva Sklyarová (gościnnie), Maksim Kileyeu, Pavel Pukha, Vasyl Sevastyanov (gościnnie), Mikhailo Novikov (gościnnie), Ivan Shekhautsou, Maksym Sklyar (gościnnie)

pary: Małgorzata Dorosiewicz-Witczak, Dzina Kazyrskaya, Bożena Kowalska, Mizuki Kurosawa, Agnieszka Migała, Artem Kharchyk, Sebastian Kubacki, Adam Mośko, Maciej Pluskowski

II. Carmen

Carmen: Agnieszka Chlebowska, Gabriela Kubacka, Eva Sklyarová (gościnnie)

Don José: Maksym Sklyar (gościnnie), Dzmitry Prokhaurau, Pavel Pukha

Escamilio: Maksim Kileyeu, Vasyl Sevastyanov (gościnnie), Ivan Shekhautsou

Śmierć: Martyna Dobosz, Gabriela Gábelová (gościnnie), Dzina Kazyrskaya

Micaëla: Bożena Kowalska, Agnieszka Migała, Katarzyna Sanocka

premiera: 3 lutego 2012

Katarzyna Dreszer, ur. 1987, studentka teatrologii oraz absolwentka prawa na Uniwersytecie Jagiellońskim. Dla Teatraliów publikuje od grudnia 2010 r. Interesuje się wieloma rzeczami, a przede wszystkim: teatrem, kinem i szeroko pojętą sztuką wizualną, architekturą, literaturą, prawem własności intelektualnej.