Radosław Rychcik w Weselu Stanisława Wyspiańskiego przenosi nas w czasy znane jako „The troubles”. Konflikt terytorialny z religią w tle pochłonął setki ofiar, a skutki wewnętrznej wojny protestantów z katolikami są odczuwane w Wielkiej Brytanii do dziś. Zabieg ubrania jednego z najbardziej znanych polskich dramatów w irlandzki garnitur wydawał się niezwykle interesujący. Niestety na samym pomyśle się skończyło.

To, co z pewnością przykuwa uwagę widza, to świetna scenografia. Rzecz dzieje się w typowym irlandzkim pubie, część rekwizytów i strojów, jak można przeczytać w programie, pochodzi „z epoki”. Niezwykła plastyczność wnętrz połączona ze świetną muzyką pozwala odczuć klimat tamtych miejsc. Gorzej jest z samym przedstawieniem. Rychcik zainicjował jedynie wstęp, nakreślił didaskalia: „Rzecz dzieje się w irlandzkim pubie lat 60.”. Rama nie została wypełniona treścią. Wątek religijny, polityczny istnieje głównie w domyśle. Podany ze sceny tekst Wyspiańskiego nie broni się w tym kontekście. Choć Wesele obfituje w mocne, narodowe i jednocześnie uniwersalne akcenty, w żadnej mierze nie zostało ono wkomponowane w tamtejsze, przecież tak dramatyczne i dynamiczne wydarzenia. Ot spora grupa aktorów ubrana w dzwony, z rozpiętymi kołnierzykami deklamuje wiersz w towarzystwie piwa i szafy grającej.

Oddziałująca na zmysły scenografa kontrastuje z biernością sceniczną aktorów. Odnosi się wrażenie, że na czas poszczególnych dialogów czas staje w miejscu. Ktoś mówi, reszta w pubie siedzi nieruchomo i słucha – kończy, wychodzi, gwar zaczyna się od nowa. O ile postaci nie funkcjonują indywidualnie, a wesele odbywa się niejako bez gości, o tyle bronią się jako grupa. Sceny tańca, śpiewów i zabawy pochłaniają uwagę widza, wciągają. Komiksowe klisze, w których na tle muru z czerwonej cegły przenikają cienie ściganego i ścigających, są warte zapamiętania. Z kolei niezrozumiałe wydaje się „wrzucanie” niektórych wątków pobocznych jak np. pojawienie się na weselu filmowego Billy’ego Elliota. Chłopak wyskakuje ni stąd ni zowąd, zaczyna stepować, by po chwili zostać zastrzelonym. Połączenie takiego zabiegu z wersami Wyspiańskiego z jednej strony wymaga od oglądającego niezwykłej ekwilibrystki intelektualnej. Z drugiej jednak – sugestywna, brutalna scena gwałtu oraz chocholi taniec na myśl przywodzi Szewców. Za tę aluzję należy się aplauz. Wesele Teatru Śląskiego w Katowicach zawodzi niewykorzystanym potencjałem obranego tematu. Z pustego i Witkacy nie naleje.

Piotr Gaszczyński, Teatralia Kraków

Internetowy Magazyn Teatralny „Teatralia”, numer 186/2016

9. Międzynarodowy Festiwal Teatralny Boska Komedia, Kraków 7-17.12.2016

Teatr Śląski imienia Stanisława Wyspiańskiego w Katowicach

Stanisław Wyspiański

Wesele

reżyseria i adaptacja: Radosław Rychcik

scenografia i kostiumy: Anna Maria Karczmarska

muzyka i wideo: Piotr Lis, Michał Lis

choreografia: Jakub Lewandowski

śwatło: Radosław Rychcik, Maria Machowska

realizacja światła: Maria Machowska, Szymon Adamczyk

realizacja dźwięku: Mikołaj Lichtański, Paweł Szymkowiak, Mirosław Witek

realizacja napisów: Marcin Müller

asystentka reżysera: Martyna Łyko

asystentka scenografki: Katarzyna Bednarz

inspicjent: Marcin Całka

sufler: Monika Szomko

autor angielskiego przekładu „Wesela” (Wydawnictwo Oberon Books): Noel Clark

konsultacje językowe: Peadar de Burca

sesja zdjęciowa do spektaklu: Katarzyna Bednarz, Anna Maria Karczmarska, Piotr Lis

obsada: Andrzej Dopierała, Marcin Rychcik, Artur Święs, Grzegorz Przybył, Anna Kadulska, Karina Grabowska, Ewa Kutynia, Agnieszka Radzikowska, Mateusz Znaniecki, Antoni Gryzik, Violetta Smolińska, Ewelina Żak, Dorota Chaniecka, Dariusz Chojnacki, Adam Kopciuszewski, Bartłomiej Błaszczyński, Zbigniew Wróbel, Anna Wesołowska, Natalia Jesionowska, Michał Piotrowski, Michał Rolnicki, Marek Rachoń, Wiesław Kupczak, Barbara Lubos

statyści: Katarzyna Dudek, Karol Gaj, Kamil Joński, Paweł Świerczek, Jakub Podgórski, Michał Zdrzałek, Arkadiusz Machel, Justyna Masłowska, Piotr Nowak

tancerze weselni: Daniela Komędera, Justyna Pachla, Noemi Berenstein, Monika Olszewska, Jakub Piwowarczyk

premiera: 8 stycznia 2016

fot. mat. teatru