Młodzi, piękni, artystycznie niewyżyci. Chłonni artyzmu i emanujący pozytywną energią studenci IV roku Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza dają upust natchnieniu. Warsztat to efekt działań twórczych studentów uczestniczących w zajęciach w Międzygórzu, gdzie ćwiczyli nie tylko pracę nad oddechem i głosem, lecz także nad umysłem – kształtowaniem wyobraźni i sztuką improwizacji. Przedstawienie to popis umiejętności, ale też osobista, emocjonalna podróż w głąb ludzkiej duszy, przenosząca widza w świat, w którym wszystko wyraża się w ruchu.

Grają w rytmie tanga. Rytmicznie, płynnie, z charakterem. Na scenie: pięć kobiet, pięciu mężczyzn, dziesięć krzeseł. I dziesięć par. Każda postać personifikuje swoje krzesło. Nadaje mu charakter, czyli coś, na czym bazuje w dalszym obcowaniu z rekwizytem. W relację z martwym przedmiotem wlewa mnóstwo emocji. Sytuacja przypomina bal, podczas którego każda para stwarza wokół siebie inny rodzaj intymności.

Kolejna część choreografii to solowe etiudy każdej z nich. Uwidacznia się to, co jest kwintesencją relacji między partnerami – emocje, będące podstawą ich wzajemnego oddziaływania. Tu rola odgrywana przez rekwizyt modyfikuje się – w każdej etiudzie jest kimś innym, przyjmuje inne cechy. Aktorzy budują z ich pomocą różne sytuacje: przemocy, zniewolenia, zazdrości, strachu, lęku, pożądania, ale i troski, opiekuńczości i smutku. Każdy z dziesięciu tańców jest poszukiwaniem własnego „ja”, tożsamości obranej w świecie konfrontacji z ludźmi. To sprawia, że widz nie jest obojętny na siłę przekazu – w etiudach odnajduje cząstkę siebie.

Druga część spektaklu przedstawia się zupełnie inaczej. Postaci porzucają partnerów i oddają się ekspresji ciała, przypominającej stan opętania czy obłąkania. Poszukiwanie własnej tożsamości ma tu wymiar dosłowny. Objawia się w brutalności, pożądaniu i cielesnym bezwładzie, spowodowanymi niemocą, bezsilnością, skrajnym wyczerpaniem. Pantomima pokazuje gorzką prawdę o życiu – to, co wydaje się właściwe, co ma zaspokoić potrzeby, czasem okazuje się zwykłym złudzeniem.

Scenograficzna pustka  nie przeszkadza w odbiorze, wręcz przeciwnie – nie odciąga uwagi i pozwala lepiej skupić się na grze aktorskiej. Większą rolę w tym wypadku odgrywa reżyseria światła, która podczas choreograficznych etiud wskazuje na poszczególne, ważne w danym momencie punkty na scenie. Równie cennym aspektem tła jest muzyka. Charakterystyczny rytm argentyńskiego tanga podsyca atmosferę namiętności; jest równocześnie symbolem damsko-męskiego konfliktu.

Wytrzymałość fizyczna studentów jest godna podziwu. Aktorzy starają się ani na chwilę nie wyjść z roli, z precyzją odtworzyć każdy szczegół, wypaść przed publicznością jak najlepiej. Widać, że warsztaty  się opłaciły, wzbogaciły doświadczenia młodego aktorskiego pokolenia. I choć wciąż są to diamenty nieoszlifowane, to z pewnością należą im się owacje.

Izabela Lewkowicz, Teatralia Warszawa

Internetowy Magazyn „Teatralia” numer 45/2013

Teatr Collegium Nobilium w Warszawie

Warsztat

reżyseria i choreografia: Katarzyna  Anna Małachowska
scenografia i kostiumy: Krzysztof Małachowski
dźwięki i głosy: Katarzyna Winiarska
opieka: Tomasz Grochoczyńki
obsada: Afrodyta Weselak, Monika Janeczek, Paulina Korthals, Aleksandra Radwan, Kinga Suchan, Adam Fidusiewicz, Tomasz Brzostek, Mateusz Weber, Sebastian Dudała, Krzysztof Szczepaniak
premiera: 28 kwietnia 2012

fot. archiwum teatru

Izabela Lewkowicz – urodzona w 1993 r., studentka Polonistyki UW, interesuje się literaturą kryminalną, muzyką hip-hopową... i teatrem.