Budki z jedzeniem, wstrzymany ruch tramwajowy, ludzie z kocami i plastikowe krzesełka – takie, niecodzienne, jak na operę okoliczności, spotkamy, wybierając się na superwidowisko Opery Wrocławskiej – Nabucco, które w czterech aktach ukazuje starotestamentową historię konfliktu Babilonu i Jerozolimy. Reżyser, Krystian Lada, łączy historyczną warstwę libretta z uniwersalnymi problemami miłości, władzy i polityki, które mają odzwierciedlenie w dzisiejszej rzeczywistości.

Dla tytułowego bohatera (gościnnie Krum Galabov) najważniejszą wartością jest władza. Ma on dwie córki, jedna z nich, Fenena (Jadwiga Postrożna), ma rządzić Babilonem podczas nieobecności ojca. Jej siostrze, Abigaille (Anna Lichorowicz), jednak się to nie podoba i wraz z Wielkim Kapłanem Boga Izraela (Marcin Grzywaczewski) rozpuszcza plotkę, że Nabucco poległ na wojnie. Abigaille siłą przejmuje tron. Niespodziewanie pojawia się właściwy władca i widzi dramat, rozgrywający się w jego królestwie, razi go piorun, na skutek czego zostaje opętany Gdy wraca do sił, doprowadza do pojednania z Żydami oraz między siostrami. Wtedy rozpada się posąg – obecny na scenie styropianowy, duży (ok. 8 metrów) element który symbolizuje konflikt władzy.

Rozpad posągu, zbudowany specjalnie na potrzeby superwidowiska, oznacza zgodę, zakończenie sporu. Jest on dwustronny i obrotowy. Początkowo, gdy rządzi Nabucco lub Fenena zwrócony jest ku widzom stroną przypominającą twarz głównego bohatera. Gdy jednak władzę przejmuje Abigaille, obraca się, przyjmując– oblicze współpracującego z nią Wielkiego Kapłana. . Monumentalny pomnik, obok realistycznych wybuchów podczas rażenia piorunem, ogromnej liczby artystów na scenie i efektów świetlnych, zdecydowanie wyróżnia spektakl i pozwala nazwać go superwidowskiem. W głębi sceny znajduje się telebim, co okazuje się dobrym rozwiązaniem – nie rozprasza widzów i sprawia, że mogą równocześnie śledzić całą akcję na scenie oraz zbliżenia na konkretne postaci na ekranie. Został on wykorzystany także w innym celu – ukazano na nim, nagrane wcześniej, ujęcia, które dopełniały obraz zdarzeń, a nie mogły zostać przedstawione na scenie ze względu na konieczność zobrazowania wnętrza pałacu. Narrację urozmaicają krótkie choreografie, sprawiające, że akcja toczy się szybko, a na scenie wciąż się coś dzieje. Kostiumy są dopasowane do realiów czasu przedstawionego – skromne i nieodwracające uwagi od postaci. Muzyka, grana n a żywo przez orkiestrę, wspaniale współgra z wydarzeniami na scenie oraz pozwala budować dramaturgię.

Aktorzy z zadziwiającą łatwością łączą partie śpiewane z ruchem scenicznym oraz grą aktorską. Silne głosy roznoszą się po Placu Wolności, a wtórujący im chór, który przedstawia zniewolony lud żydowski, jest bohaterem zbiorowym – przemieszcza się po scenie lub zostaje pod nią niejako uwięziony, gdy akcja tego wymaga, co dodatkowo wpływa na dynamikę opery.

Nabucco opowiada o zdarzeniach historycznych, uniwersalizując ich aspekty i sprawiając, że możemy dowiedzieć się czegoś ważnego zarówno o przeszłości, jak i współczesności. Ponadto, przygotowaną na zakończenie sezonu premierę zdecydowanie można nazwać superwidowiskiem – innowacyjna scenografia, nowoczesne rozwiązania, połączone z plenerowym pokazem i muzyką na żywo, czynią Nabucco operą na miarę XXI wieku.

Sonia Bąk, Teatralia Wrocław 

Internetowy Magazyn "Teatralia", numer 251/2018

Opera Wrocławska

Superwidowisko – ,,Nabucco”

Libretto: Giuseppe Verdi

Dyrygent: Marcin Nałęcz–Niesiołowski

Reżyser: Krystian Lada

Scenografia: Didzis Jaunzems

Reżyseria świateł: Maarten Warmerdam

Choreografia:Kenzo Kusuda

Kostiumy:Natalia Kitamikado

Realizacja dźwięku: Tanel Klesment

Obsada: Krum Galabov, Anna Lichorowicz, Jadwiga Postrożna, Alexander Anisimov, Adam Zdunikowski, Aleksandra Malisz, Edward Kulczyk, Marcin Grzywaczewski

Premiera: 25 maja 2018

fot. M. Grotowski

Sonia Bąk (1997) – studentka drugiego roku edytorstwa i pierwszego roku Studium Kultury i Języka Litewskiego na Uniwersytecie Wrocławskim. Pisze także dla portalu Sztukater.pl; żywo zainteresowana kulturą języka, dziennikarstwem oraz prawem prasowym.